نامه سيـاه را به حــرم ره نمي دهـند            اهــل گنــاه را به حــرم ره نمي دهند

گمراهي است حاصل عمر گذشته ام            گم كرده راه را به حرم ره نمي دهند

در پشت در نشسته ام و بــاورم شده            هر بي پنــاه را به حرم ره نمي دهند

ديگر چه جاي تيره دل خسته اي چو من            وقتي كه ماه را به حرم ره نمي دهند

تكيه به اهل بيت كن اينجا وغم مخور            بي تكيه گاه را به حرم ره نمي دهند

اين باب را كليد ز اشك سحــر بســاز            بي سوز و آه را به حرم ره نمي دهند

آن نور فاطمي سحري جلوه كرد وگفت            هـر روسياه را به حرم ره نمي دهند